Als iedereen en vroeger

Een gedicht over verlangen en vechtlust

Een keer per maand ben ik gastvrouw bij Only Friends Utrecht, een sportclub voor kinderen met een beperking. Ik heb dan een plekje op de gang naast de sporthal in de Hoogstraat. Op de wand tegenover mij hangt een meer dan levensgrote foto van een man. Hij schrijft een gedicht. Een gedicht vol verlangen om te kunnen bewegen “als iedereen en vroeger”. Een gedicht ook vol van het weten dat willen en kunnen niet hetzelfde is. Dat er nog heel hard geknokt en getraind moet worden. Zonder zeker te weten wat er nog mogelijk is. Het is een gedicht van Ruud van der Lubbe, acteur, dichter en zanger van popgroep De Dijk. Het hangt in de gang bij de Hoogstraat, waar mensen met een beperking revalideren.

Ik heb deze foto al vaak gezien en het gedicht al tientallen keren gelezen. Vandaag raakt het me vooral vanwege het verlangen en de vechtlust van iemand die iets terug wil, die de waarde beseft van wat hij had – en niet meer heeft.
Dat ervaar ik als een schril contrast met hoe vanzelfsprekend men het vaak vindt dat kracht en souplesse afnemen bij het ouder worden. Bij pijn en stramheid wordt gestopt met bewegen. Stijfheid en krachtverlies wordt als gegeven geaccepteerd. Alsof je daar niets aan kunt doen. Het tegendeel is waar. Beweeglijk en krachtig blijven kun je behouden en weer terugkrijgen door het te stimuleren. Waardeer wat je hebt of wat je kort geleden nog had. Neem iets mee van de moed en vastberadenheid uit het gedicht en ga trainen. Het is zeer de moeite waard. Je zult jezelf er dankbaar voor zijn.

https://www.silverstrength.nl/